بهشت کجاست؟

     واقعا بهشت کجاست؟ تا حالا از خودت پرسیدی؟ تا حالا بهش فکر کردی؟ همه ی ما تصورمون از بهشت یه جای با صفاست یه جای پر آب و علف٬ دارو دخت. نه جدا تا حالا فکر کردی اگه یه روز بری بهشت چکار می کنی؟

من اگه پام به بهشت برسه از خوشحالی ذوق مرگ می شم همونجا کوپ می کنم و می میرم. آخ یادم نبود اونجا مرگ معنی نداره. همه چیز برای همیشه زنده است. خوب از خوشحالی تمام بهشت رو می دوم. نه نمی شه پاهام درد می گیره. اصلا بذار درد بگیره٬ خوب حال میده دیگه . فکرشو بکن تو یه جای سرسبز که تا چشم کار می کنه دشت و یه تک درخت می بینی٬ توی دشتی که علفهاش تا کمرت رو پوشوندن و زیر درختی که جوب پر از آب ذلالش بهت چشمک می زنه٬ زانو بزنی و دو دستی ازش آب بخوری... آخ که چه خنکه . ولی اگه دارو درخت نداشته باشه چی؟ اگه بیابون بی آب و علف باشه چی؟ راست می گه ها... نه اونجا از این چیزا نداره. آخه مگه میشه. اون جوری که آدم بعد از یه مدت حوصله اش سر میره که. نه می گن آدم اونجا سیر نمیشه ٬ هر چقدر می خواد می خوره٬ هر جا بخواد میره و هر کاری بخواد می کنه. تازه اگه بیابون هم داشته باشه تا تشنت بشه٬ خدا یه لیوان آب می ده دستت. خوب اگه اینجوریه که خوبه ولی فکرشو بکن٬ خوب... آخه همین اینجا روی زمین هم که همه ی اینها رو داریم. هر کاری هم که بخوایم می تونیم انجام بدیم. اصلا آدم می خوره که سیر بشه. اونجوری زندگی بی هدف میشه. چقدر کسل کننده. نخواستیم بابا همین جا خوبه بیخودی پولاتونو خرج سفر به بهشت نکنین. این تورهای مسافرتی فقط می خوان پول آدمو جارو کنن. همه حرفاشون چاخانه.

آما آخه پس چرا خدا بهشت رو آفرید. فقط برای اینکه آدم بمیره بره اونجا؟ بذار از اینجا شروع کنیم. خدا آدمو آفرید. بعد شیطون گلش زد و خدا فرستادش زمین. اشرف مخلوقات چون موجودی بود که می تونست به کمال برسه راه خودش رو خودش انتخاب می کرد. چیزی که هیچ موجود دیگه ای نداشت. آدمیزاد هی گول شیطونو می خورد و خدا هی پیامبر می فرستاد تا آدمیزاد گول نخوره. اما وقتی پیامبر نبود چی؟ خوب... آهان خدا تو فطرت آدم ۲تا سرباز گذاشت. یکی اماره و دیگری لوامه. اماره تو فکر بود و لوامه تو دل. این ۲تا  همیشه دعوا می کردن تا اینکه آدمیزاد بتونه بد و خوب رو بفهمه. آره همینه... . بقیش... اماره بعضی وقتها چیز هایی رو می خواست که به صلاحش نبود و لوامه زیر بار نمی رفت. لوامه هر چی می خواد درسته چون همیشه حرف خدا رو گوش میده. اما اماره نه. همش ساز مخالف می زنه و به هیچ صراطی مستقیم نیست. حرف حرف خودشه. مثلا اماره یهو قلقلکش میاد و وسط کوه حوس دوچرخه سواری می کنه. حالا هر چی لوامه بهش میگه نه٬ تو کتش نمیره. اماره از خدا می خواد که یه دوچرخه بهش بده و خدا می گه نه. اما اماره کوتاه بیا نیست و هی نق میزنه٬ غرغر می کنه٬ التماس میکنه ولی خدا قبول نمی کنه. لوامه بهش میگه مثل بچه ی آدم راهتو برو این ادا اطفارا چیه از خودت در میاری ولی به خرجش نمیره. تازه بعدشم میگه عجب خدای بی معرفتی. خودش میگه از من بخواه خودش هم میزنه زیرش که نمیدم. خدای بنده ی خدا هم که می دونه دوچرخه براش بده همه ی دری وری های اونو تحمل میکنه. ولی لوامه... هر جی از خدا می خواد بهش میده چون از ته دل درخواست میکنه و به خدا میگه که اگه صلاحمه بهم بده.

آره آدمیزاد دلش پاکه و فکرش خراب. هرچی میگذره٬ پخته تر میشه (البته اصولا باید اینجوری باشه ولی خوب بعضی هام). وقتی آدم به کمالش میرسه که٬ عقلشم پخته شده باشه. اون موقع دیگه فرقی نمی کنه بهشت کجاست چون همه جا بهشته.

اگه بد میگم بگو بد میگم .